سالروز ارتحال جانسوز حضرت امام خمینی ره را خدمت شما بازدید کننده عزیز تسلیت عرض مینماییم

        حُسن ختام 

  الا یا ایها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را

   که از جـــانم فــــرو ریزد، هواى ننگ و نامم را 

 از آن مى ریز در جـــامم کــه جانم را فنا سازد
 برون سازد ز هستى، هسته نیرنگ و دامم را  

 از آن مى ده که جانم را  ز قید خود رها سازد    

  به خود گیـــرد زمـــــامم را، فرو ریزد مقامم را

از آن مى ده کــه در خلوتگـــــه رندان بیحرمت

 به هم کــوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را

نبـــــودى در حـــریمِ قدسِ گلــــرویان میخــانه

  که از هـــر روزنـــى  آیم، گلى گیرد لجامم را

روم در جـــرگه پیران از خــــــود بى‏خبر، شاید

 برون ســـازند از جــانم، به مى افکار خامم را 

تـــو اى پیــــک سبکباران دریــــاى عدم، از من

 به دریادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را 

به ســـاغر ختم کردم این عدم اندر عدم نامه

  به پیرِ صومعه بــــرگو: ببین حُسن ختــامم را

 بسترم بر در میخانه فکن تا ساقى

کتاب عمر 

پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد

ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

 عمــــرى دراز، صرف در این کـوره راه شد

 وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند

وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد 

 خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است

 حاصل ز عمرِ آنکه خــــودش، قبله‏گاه شد

 دلــــــدادگان، کــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار

  رنج مـــــرا ندیده کـــــه رویــــم سیـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس

  آن را کـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر

آن را کـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد 

 بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم

 ساغرى آرد و دردم همه درمان سازد